Paulina Sadowska, 1985

Paulina Sadowska w swojej twórczości inspiruje się archiwalnymi fotografiami zwykle z 1 połowy XX wieku. Są to zazwyczaj czarno-białe zdjęcia, związane z niezwykłymi sytuacjami, obrazującymi akty przemocy, fotografie wojenne lub sceny mniej określone, które skrywają tajemnice. Powstające obrazy jednakże nie są prostymi przeniesieniami narracji tam występującymi, wręcz przeciwnie, wszystko, co jest oczywistym reporterskim przekazem fotograficznym, jest przez autorkę pomijane, wymazywane. Pozostaje to, co jest możliwe do namalowania i staje się malarstwem, a nie fotografią. Znika dosłowność przekazu, a w to miejsce pojawia się tajemnicza pustka, coś z pogranicza snu, mrocznych zjaw, surrealistycznych obrzeży, zdarzeń zapamiętanych z dawnych czasów… Paulina Sadowska posługuje się również widokami pejzażowymi odnalezionymi w przepastnych archiwach internetowych. Fotografie stają się bazą, na której autorka projektuje cykle czarno-białych obrazów i animacji (również czarno-białych), takich, jak w cyklach: Sleeping in the Grass czy Wonder Wonder Land. Te monochromatyczne obrazy, pozbawione żywych barw, stają się przekazem atmosfery związanej z wyobcowaniem, pustką lub stanem zagrożenia. Cykle obrazów zestawiane są zwykle z animacją filmową, która aktywuje bardzo mocno system ich odbioru. W swoich filmach autorka w minimalny, nieznaczny sposób wprowadza ruch postaci, form czy przedmiotów. Ulegają one subtelnym przesunięciom, natychmiast wprowadzając inny stan napięcia, powodując zarazem zmianę percepcji obrazów. Pojawia się rodzaj intymnej narracji, wracają bolesne przeżycia, zawiedzione nadzieje, ujawnia się brak jakiejkolwiek optymistycznej przyszłości. W aktualnych realizacjach właśnie animacje wyzwalają taki sam skutek jak we wcześniejszych cyklach podpisy pod pracami, które często odkrywały tajemnice. Zderzenie tych znaczeniowych sytuacji – tego, co widać z tym, co ukryte − jest ważnym wątkiem konstrukcyjnym w malarstwie Pauliny Sadowskiej. Tak jak w cyklu Nie ma jak w domu, w którym artystka malowała dużych rozmiarów monochromatyczne, czarno-białe obrazy domów, gdzie zdarzyły się morderstwa i inne niegodziwości. Jako wizualne przedstawienia nie wyróżniały się niczym od innych domów.