Barbara Strykowska, 1982

Studia w latach 2003–2005 w Instytucie Wychowania Artystycznego Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, kierunek Malarstwo. W latach 2005–2010 studia na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie. Dyplom w pracowni prof. Leszka Misiaka.

Od 2007 członkini grupy STRUPEK, złożonej z młodych artystów z Krakowa. Grupa, aktywna na polu nowego kuratorstwa, implantuje sztukę w strefy izolowane, obszary marginalne, zajmuje się procesem adaptacji sztuki dla potrzeb nowego, spontanicznego odbiorcy. W jej ramach Barbara Strykowska jest współorganizatorką i uczestniczką akcji (www.strupek–microart.blogspot.com).

Wystawy indywidualne
– „Babka z piasku”, kurator Wojciech Szymański, Zbiornik Kultury, Kraków, 2010

Wystawy zbiorowe
– „KINDERSPIELE”, kurator Wojciech Szymański, Zbiornik Kultury, Kraków, 2011
– „Punkt, Linia, Płaszczyzna” – wystawa rysunku, PWST, Kraków, 2010
– „Microart 1:10” – wystawa malarstwa grupy STRUPEK „Kupa Szczęścia”, Art Boom Hejnał Ekspedition, 2009
– Art Festival Mińsk – Białoruś, Banbury – Wielka Brytania, 2009
– Jeune Création Européenne – New Talents on the European Art Scene, Paryż, Francja, 2009
– „Smak jedzenia“, wystawa pracowni rysunku dr hab. Bogusławy Bortnik – Morajdy, restauracja Farina, Kraków, 2009
– Wystawa zbiorowa pracowni prof. Leszka Misiaka, Konsulat Generalny Niemiec, Kraków, 2009
– Microart 1:10, wystawa grupy STRUPEK, galeria Podzemka, Mińsk, Białoruś, 2008
– Wystawa z cyklu "mistrz i uczniowie", wystawa zbiorowa pracowni prof. Leszka Misiaka, Tarnowskie Góry, 2008
– Projekt grupy STRUPEK „Poligon”, Ostrowiec Świętokrzyski, 2008
– „Wystawki z obrazy” – wystawa zbiorowa, MCK, Ostowiec Świętokrzyski, 2007

Projekty
– „Mini Manual CC”, projekt gry, publikacja, Bunkier Sztuki, Kraków, 2011
– POKA POKA – projekt koperty (Kraków, Warszawa), 2010

Projekty i wystawy w ramach działalności Grupy Artystycznej STRUPEK
– WALPAPIER K27 (współpraca, udział), 2010:
Ścienny tygodnik uliczny w przestrzeni publicznej miasta Krakowa przy Małopolskim Instytucie Kultury. Co tydzień przez pół roku (styczeń–czerwiec) w gablocie Małopolskiego Instytutu Kultury na ul. Karmelickiej 27 można było oglądać kolejne numery gazety.
Na łamach WALPAPIERU prezentowani byli: Grupa STRUPEK, Robert Kuta, Tomasz Baran, Justyna Koeke, Xawery Wolski i Maciej Pachota, Expedition Art Festival Amazonas 2009 – ArtBoom Tauron Festival, Artur Wabik, Marta Sala i Irena Kalicka, Karol Radziszewski, Art World – Rahim Blak, Art Revolt, Jakub Woynarowski, Władysław Matlęga, The Krasnals, Barbara Strykowska (WALPAPIER nr 14)
– Przekazanie mailbooka STRUPKA „Pokazywałem jak byłem mały teraz się wstydzę” do kolekcji Art Agendy Nova, 2010
– STRUPEK w korporacji Art Word Tm – „Brand New Art – czy sztuka przeminęła dla ekonomii”, wystawa inaugurująca korporację artworld™, 2009
– „MICROART 1:10” (współpraca, udział), 2009:
– Otwarcie pierwszej galerii w ramach projektu microart 1:10, wystawa członków grupy "Strupek", galeria „Podzemka”, Mińsk, Białoruś, 2008
– Otwarcie galerii w ramach projektu microart 1:10, wystawa indywidualna Pawła Żugaja, Centrum kultury, Rogachev, Białoruś, 2009
– Otwarcie galerii w ramach projektu microart 1:10, wystawa współczesnej sztuki ukraińskiej „My nie marginały”, kurator Alina Zazymko (Ukraina), dom handlowy "Jubilat", Kraków, Polska. przy współpracy z Korporacją Ha!art i Bunkrem Sztuki, projekt finansowany z budżetu miasta Krakowa. Towarzyszący wystawie street art, projekt wlepek, 2009
– microart 1:10 wystawa „Kupa szczęścia” grupy STRUPEK, organizator Anais Malusecci, Banbury, Wielka Brytania, 2009
Grupa otrzymała wyróżnienie i wsparcie w realizacji projektu microart 1:10 dla ukraińskich muzeów, w kuratorskim konkursie, organizowanym przez Fundację Eidos, Kijów, Ukraina.
– „POLIGON” (współpraca i udział), 2008:
– Realizacja projektu w przestrzeni miejskiej „Poligon”, Ostrowiec Świętokrzyski, 2008
– finisaż projektu „Poligon”, galeria "Uwaga Schody”, Ostrowiec Świętokrzyski przy współpracy ze Stowarzyszeniem Nie z Tej Bajki i MCK w Ostrowcu Świętokrzyskim, 2008

Barbara Strykowska nie tylko zajmuje się twórczością indywidualną, ale także jest aktywną animatorką swojego środowiska i pokolenia – współtworzy grupę Strupek tworzącą wystawy sztuki w miniaturze do wynajęcia, a także Zbiornik Kultury – galerię i miejsce spotkań środowiska artystycznego od roku działające w postindustrialnych przestrzeniach dawnej fabryki Miraculum w Krakowie. To tam miała miejsce pierwsza, duża indywidualna wystawa artystki „Babka z piasku”, zorganizowana w kooperacji z młodym kuratorem Wojtkiem Szymańskim. W sterylnej przestrzeni duet artystka-kurator zaaranżowali „wakacyjną” instalację z niewielkich, intymnych, tworzonych głównie na papierze i kartonie (także akwarele i linoryty) rysunkowych, utrzymanych w charakterze dziennika, oraz malarsko-kolażowych układających się w cykle, prac przedstawiających puste wnętrza i ich detale. Prac na pierwszy rzut oka niepozornych, ale po dłuższym przyjrzeniu się zadziwiających surrealistycznymi aplikacjami. Jak pisał w utrzymanym w poetyce pocztówki z wakacji tekście kuratorskim Szymański, „[n]iektórzy mówili, że Basia jest malarką mieszczańskich wnętrz i skupia swoją uwagę na przemalowywaniu obrazów ze ściany w salonie, czerwonych kanap i wzorów na tapetach. Kuba zapewne powiedziałby, że Basia […] zmęczyła się rzeczywistością. […] Owszem, obrazy są bardzo nieduże, a ich rozmiar podkreśla kameralność podejmowanych tematów. To prawda, że dzieją się na tych obrazach dziwne i niepokojące rzeczy […]. Basię interesuje właśnie to, co z drugiej strony, zakryte, niewidoczne, przecięte wpół i zaklejone. Świetnie zdaje sobie sprawę z tego, że świat faktu, który tak kochamy, to surowiec snów niesubstancjalny, że istotne jest to, co być może skrywa się z drugiej strony muru, pod płótnem i pod tapetą. Stąd zapewne pojawiają się u niej trójwymiarowe obrazy przypominające domki dla lalek z otworami, przez które widać inną rzeczywistość. Basia już wie, że za ścianą pomalowaną w miły wzorek z kwiatków i wisienek mieszkają często niecałkiem mili panowie. I wie, jak pokazać ten zamaskowany świat w dwóch wymiarach płótna”. Najciekawsze moim zdaniem prace artystki, to białe płótna ukazujące wnętrza mieszczańskich tajemnic. Białe i barokowe zarazem, tworzone poprzez dodawanie na ich powierzchni płaskich, także białych, ozdobnych elementów, przywodzą na myśl sztukę Marii Pinińskiej-Bereś, która w medium rzeźbiarskim starała się przepracować masochistyczne uwarunkowania kobiecej seksualności i poszukiwała recepty na kobiecą rozkosz. Płótna Strykowskiej nie niosą w sobie bezpośrednio tej konotacji, ale skrywają podobną tajemnicę. Nie są bezpośrednią narracją o seksualności, choć są nią – idąc tropem czytania barokowości przez Jacquesa Lacana – podszyte. Nie są też anegdotycznym przyczynkiem do snucia fantastycznych opowieści, jak prace nieco starszych „zmęczonych rzeczywistością” Ziółkowskiego czy Kowalskiego. Choć zawierają także, częsty w ich sztuce, metamalarski pierwiastek.

Ewa Małgorzata Tatar