Zofia Nierodzińska, 1985

W latach 2005-2010 studia na ASP w Poznaniu. Dyplom z malarstwa w pracowni prof. Wojciecha Łazarczyka w 2010 r.

Wystawy indywidualne
– „Seans”, Galeria Starter, Poznań, 2010
– „Hvor hoeyt er fjellet?” w ramach prezentacji indywidualnych w Pracowni Malarstwa Dominika Lejmana, Poznań, 2009
– „Luma key”, Galeria Naprzeciw, Poznań, 2008
– „Kontynuacja”, Galeria Enter, Poznań, 2007

Wystawy zbiorowe
– „Piękna Pogoda”, Fundacja Galerii Foksal, Warszawa, 2011
– „Kłusownicy”, Galeria Arsenał, Poznań, 2011
– „Brudna Woda”, PGS Sopot, 2010
– „Życie leniwe, nadzieje natarczywe”, Galeria Klimy Bocheńskiej, Warszawa, 2011
– „Brudne Kwiaty”, Galeria Leto, Warszawa, 2010
– „Protoplazma”, Galeria Arsenał, Białystok, 2010
– „Linia Y”, Galeria Appendix, Warszawa, 2010
– „To idzie młodość”, Galeria Klimy Bocheńskiej, Warszawa, 2009
– „Havana”, Galeria Starter, Poznań, 2009
– „Linia życia i śmierci”, wystawa Pracowni Malarstwa prof. Wojciecha Łazarczyka, Poznań, 2009
– „Istota”, wystawa Pracowni Transformacji Przestrzeni Mirosława Bałki, Poznań, 2009
– „I cóż, że ze Szwecji”, Galeria Enter, Poznań, 2007

Działania w przestrzeni publicznej
– „Joseph”, instalacja w budynku Uniwersytetu A. Mickiewicza Collegium Minus, Poznań, 2009
– Instalacja na fasadzie kamienicy, ul. Rybaki, Poznań, 2007
– Instalacja w przestrzeni opuszczonej fabryki, ul. Wilkońskich, Poznań, 2007

Plenery i warsztaty
– Plener Wydziału Intermediów, Kaliningrad, Rosja, 2009
– Plener X Pracowni Malarstwa, Wadi Rum, Jordania, 2008
– Plener międzynarodowy, Skoki, 2008
– Warsztaty Wydziału Intermediów, Kopenhaga, Dania, 2007
– Warsztaty w ramach X Pracowni Malarstwa, Kalix, Szwecja, 2007

Podstawowym medium aktywności artystycznej Zofii Nierodzińskiej jest malarstwo. Z nim też, a właściwie z szerzej pojętą sztuką wizualną związane są jej poszukiwania teoretyczne, które obejmują związek filmu i fotografii z obrazem malarskim, problem spojrzenia (the gaze) oparty na teorii Laury Mulvey oraz Brachy Lichtenberg Ettinger, a także mit androgynii, do którego pośrednio odnosi się w warstwie przedstawieniowej. Zofia Nierodzińska dokonuje znaczącej próby przeformułowania obrazu i jego miejsca w świecie komunikacji wizualnej. Korzysta z obrazów pamięci zaklętych w fotografii, jednocześnie budując rzeczywistość czysto intencjonalną. Grę wewnątrz obrazu poszerza o przestrzeń, zmuszając nas do ruchu bez określonego kierunku, a film pozbawia linearności, skupiając się tylko na poszczególnych kadrach. W narzędziach, które stosuje zawarty jest komunikat już inny od tego, który znamy. Artystka tym samym formułuje problem bardzo gorący, potrzeby refleksji nad obrazem aktualnym i jego przyszłością. Obrazy-kadry oraz nasz ruch pomiędzy nimi nie stwarzają poczucia upływu czasu, lecz trwania. Trwanie i poczucie całości wykracza poza sam ruch. Z kolei sam obraz nie odwołuje się do przedmiotu przedstawienia. Współistnienie obrazów malowanych z przedmiotami, elementami przestrzeni, spełnia się w różnicy naszej percepcji. W różnych tropach poszukiwania przyczyny i estetycznego konfliktu pomiędzy abstrakcją i figuracją, namalowanym i rzeczywistym, ruchomym i zatrzymanym.

Wojciech Łazarczyk