Agnieszka Gawędzka, 1982

Agnieszka Gawędzka pisze historię choroby. Kolorowa farba, matryce z linoleum, projekcje wideo, obiekty z fragmentów i odpadków, znalezione zdjęcia - wszystko to wydaje się pochodzić z zatrutego źródła. Lub być po prostu wydłubane paznokciem spod podrażnionej skóry. O swojej chorobie pisze tak: „Kobiety w szczególny sposób uprawiają swoją autodestrukcję, która skupia się bezpośrednio na fizjologii ciała, traceniu krwi. Wychodzi na wierzch to, co uśpione, schowane, zepsute. Zdemolowało mnie moje własne odbicie. Konsekwentnie je niszczę, mierzę się z łuszczącym się naskórkiem, paznokciami, wypadającymi włosami i włosami, których nie akceptuję, obcymi tworami pod skórą, organami upchniętymi w środku, potencjalnymi zwyrodnieniami komórek.” Portretuje też swoje osiedle: „Blokowisko (...) to są inne zabawy w dzieciństwie, w dużym kolektywie. W końcu reprezentuję wyż demograficzny, który nagminnie roznosił w przedszkolu anginę, ospę i owsiki. To są nieobliczalni, stłoczeni sąsiedzi, którzy potrafią nieźle cię nastraszyć, czasem pozostając traumą na całe życie. Blokowisko to złość, z którą trzeba sobie jakoś radzić, gdzieś ją lokować.” W pracy artystki świat zewnętrzny i wewnętrzny - zarówno fizjologiczny, jak i emocjonalny - zostaje rozbity na estetyczne fragmenty i poskładany w nowe całości. Miejsca złożenia, szwy są bardzo wyraźne i stają się ramą nowych konstrukcji. Artystka nie ma wielu złudzeń, a mimo to cieszy ją gra, którą można podjąć z konstrukcją choroby. Pisze: „Nie powiem, często się okłamuję.”