Marta Tomasik, 1984

Można powiedzieć, że w jakimś stopniu punktem wyjścia i tematem obrazów Marty Tomasik jest pustka. Pustka odnosząca się do miejsc i przestrzeni realnie istniejących, chociaż funkcjonujących na marginesie rzeczywistości. Pustka jako przestrzeń pozbawiona znaczenia oraz oczywistego sensu, a zatem obojętna i tym samym nieobecna – anty-przestrzeń. Obrazy Marty Tomasik komunikują poprzez nieobecność przedstawionego, a nie poprzez jego wizualizację. Pustka nie jest ekranem, ale przestrzenią, do której możemy dotrzeć po jego rozdarciu. Być może pożądanie sensu nadal musi tkwić w obrazie, a może należy go szukać poza nim. Artystka skupiona jest na procesie malarskim. Procesie, który przejmuje rolę narracji obrazu, integruje treści malarskie z naturą medium, powierzchnią i kształtem płaszczyzny. Integracja ta wolna jest od spekulacji myślowej i formalnej. To stan pozwalający na uwolnienie od przedstawienia. To wreszcie poszukiwanie sensu na krańcu historycznego rozumienia obrazu malarskiego w jego własnym obszarze. Tu treści obrazu nie odnajdziemy na jego powierzchni. Należy przenieść uwagę na samą świadomość, zawieszając na moment tezę o istnieniu obrazu. Pozostaje ona żywa, choć w zmodyfikowanej formie, co pozwala poszerzyć samą świadomość odbioru. Za pustką obrazów Marty Tomasik kryje się intencjonalność. Intencjonalność jest odpowiedzią na istnienie obrazu w sobie. Tym samym sens malarstwa jest sensem, jaki mu nadajemy.