Paweł Matyszewski, 1984

Paweł Matyszewski jest jednym z najbardziej obiecujących młodych artystów. Jego pierwsza indywidualna wystawa miała miejsce w Galerii Arsenał w Białymstoku w 2010 roku. W tym roku zdobył też statuetkę Srebrnej Ostrogi w Ogólnopolskim Przeglądzie Malarstwa Młodych PROMOCJE zorganizowanym przez Galerię Sztuki w Legnicy. Jego fenomen polega na niezwykłym podejściu do obrazu. Dokonuje on przemieszania gatunków i konwencji, jego obrazy można odnieść zarówno do fotografii, jak i rękodzieła, niektóre jego prace uznać można bardziej za obiekty niż obrazy w tradycyjnym sensie. Na ich powierzchni odnajdziemy wypukłości, wklęsłości, a niekiedy też materię pochodzącą z zupełnie innego obszaru niż porządek obrazowy (np. ludzkie włosy). Przez to obrazy te stają się haptyczne, prowokują do tego, aby je dotykać, choć niekiedy wzbudzają też wstręt. A jednak są one subtelne, minimalistyczne i niemal abstrakcyjne. Ale budzą emocje i nie pozwalają na obojętność. Wynika to z tego, że wiele z jego płócien przypomina ludzką skórę: z tatuażami, bliznami, zranieniami, siniakami, żyłkami rysującymi się pod skórą, startym czy zniszczonym naskórkiem. Historia, którą przedstawia artysta jest historią bezpośrednio odbijającą się na ciele. Wyjątkowe jest zróżnicowanie kolorystyczne tych płócien oraz ich abiektualność (wydaje się, że faktycznie mamy do czynienia z ludzkim ciałem!). Artysta przekracza w ten sposób granice między porządkiem obrazowym a realnym (cielesnym). Cielesność tych obrazów jednocześnie przyciąga i odpycha, fascynują niezwykłe wzory namalowane na płótnie/ciele, przeraża zaś wyraźnie zaznaczone zranienie, degradacja cielesnej tkanki posunięta niekiedy tak daleko, że wydaje się ona już martwa. Zarazem artystyczna wypowiedź Matyszewskiego jest bardzo osobista. Obrazy te mówią o zranieniach, lękach, bólu, ale i nadziei. W jego pracach pełno jest niedopowiedzeń i tajemniczości. Emocje i uczucia ukryte są tutaj pod skórą.