Sławomir Pawszak, 1984

Wybór malarstwa nieprzedstawiającego jako sposobu twórczej ekspresji, jest dla Sławomira Pawszaka decyzją w pełni i głęboko przemyślaną. Jego obrazy nie odnoszą się do rzeczywistości wprost, choć nietrudno posłużyć się nimi dla poszerzania własnej wyobraźni, są bowiem sugestywne w swej otwartej formie. Mieszczą się w tym nurcie abstrakcji, który poszukuje inspiracji w mikroświecie, przedstawienia te są bowiem powiększeniem niedostrzegalnych prawie znaków z dookolnej przestrzeni. Jest w tym malarstwie rodzaj powagi, właściwy twórczości zanurzonej w historii sztuki, a jednocześnie odpowiedzialnej wobec medium. Są bowiem obrazy Pawszaka świetnie zakomponowane, namalowane w pełnym tego słowa znaczeniu. Przemyślane, ale nie nazbyt wykoncypowane, czasem ascetyczne, ale nigdy nie proste. Dające szerokie pole interpretacyjne . Za uwodzącą estetyką amorficznych form kryje się analiza niedostrzegalnego albo słabo widzialnego, walka o malarstwo – szkło powiększające, pozornie nieważne, małe światy, kryjące się za narzuconą istotnością postrzegalnej rzeczywistości. Jest to malarstwo nieustającej przygody z czystą czynnością malowania, opartą na tradycyjnej postawie, jaką jest patrzenie na świat z pełną świadomością powagi tej czynności i głęboką wiarą w jej sens.