Agata Katarzyna Bielska, 1984

Absolwentka ASP w Łodzi. Dyplom w 2010 r. w pracowni prof. Konrada Kuzyszyna, specjalizacja Multimedia i Malarstwo.

Wystawy indywidualne
– „Minuty z przemijania”, wystawa dyplomowa, Fabrysterfa, Łódź, 2010
– „Pusty Dom”, Klub Fokus Biennale w ramach Fokus Biennale, Łódź, 2010
– „Widzialne-nie-widzialne”, Galeria Nowa, Łódź, 2010
–„Pejzaż Wewnętrzny”, Galeria Widok, Łódź, 2008

Wystawy zbiorowe
– 6. Triennale Młodych w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, 2011
– „Akrecje II”, MS Muzeum Sztuki, Łódź, 2011
– Wystawa laureatów Konkursu im. Wł. Strzemińskiego, Galeria KOBRO, Łódź, 2010
– 14. Marler Video-Kunst-Preis, Skulpturenmuseum Glaskasten Marl, Niemcy, 2010
– „Wzajemne oddziaływania”, Galeria Flattmann-Hallen, Herne (Niemcy), 2009
– „Metamorphosis”, Paros Art Circle, Parikia, Paros, Grecja, 2009
– 9. Festiwal Nauki, Techniki i Sztuki, Miejska Galeria Sztuki – Ośrodek Propagandy Sztuki, Łódź, 2009
– V 13 Pracownia Multimediów ASP w Łodzi, Festiwal Dialog Czterech Kultur, Łódź, 2008
– „Obecność”, Galeria KOBRO, Łódź, 2008
– Noc muzeów, Miejska Galeria Sztuki – Ośrodek Propagandy Sztuki, Łódź, 2008
– „Przestrzenie Wolności”, Festiwal Fotografii, więzienie w Łęczycy, Polska, 2008

Nagrody
– 14. Marler Video-Kunst-Preis – wyróżnienie dla artysty zagranicznego, 2010
– Konkurs im. Wł. Strzemińskiego dla studentów ASP, 2009
-        Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (Grand Prix)
-        Nagroda Łódzkiego Domu Kultury
-        Nagroda Galerii KOBRO

Rezydencje
– International Paros Art Circle (IPAC), Paros, Grecja, 2009

Inne działania
– założycielka Fundacji na Rzecz Kultury Żywej „Białe Gawrony”, która łączy kulturę i sztukę z zaangażowaniem w problemy społeczne.
– w ramach działalności Fundacji „Białe Gawrony“ zajmuje się animacją działań kulturalnych w przestrzeni miejskiej (Święto Ulicy Wschodniej 2007-2009, Klub Podwórkowy 2010-2011).

 

 

Agata Bielska portretuje i maluje pejzaże. Rzeczywistość, którą buduje składa się z przenikających się warstw. Obrazy dzieją się w czasie, pojawiają jedne na drugich, nasycają i blakną. Drzewa i przedmioty przerastają ciała, ciała nakładają się na siebie, tworząc hybrydy. Malowane pejzaże stają się ekranami dla krajobrazów filmowych. Stoły i podłogi przestrzenią projekcji półprzezroczystych ciał, które choć się stykają lub siedzą naprzeciw siebie, wydają się siebie nie dostrzegać. Artystka pisze o niemożności przeprowadzenia granicy między tym co zewnętrzne i wewnętrzne: „Chcę patrzeć na świat z miejsca bezgranicznego. Ujawnić go w ruchu. Nie tylko tym, który przynależy pejzażowi zewnętrznemu czy wewnętrznemu, ale ruchowi, który powstaje z ich wzajemności. Dopełnia je szczególnie i tworzy ruchomą syntezę, wybija z iluzji statyczności, która jest naszym udziałem.” Powolny, ale wyrazisty ruch, nasycanie i blaknięcie, czas odmierzany nieuchronną zmianą, przenikanie i warstwowość, współobecność – to pojęcia, które wydają się opisywać tą twórczość.
Bogna Burska

Utwór XII, instalacja wideo, 2011