Agnieszka Sowisło

Urodzona w 1988 r. w Poznaniu. W latach 2007 – 2012 studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu na kierunku malarstwo ze specjalnością malarstwo sztalugowe w XI pracowni malarstwa prof. UAP Marka Przybyła. Prowadzi Galerię Sztuki Współczesnej Kontrapunkt w Poznaniu.

Dyplomantka kierunku malarstwo. Dyplom w pracowni ad. II st. Marka Przybyła prof. ndzw. UA w Poznaniu. Obecnie właścicielka i prowadząca Galerię „Kontrapunkt” w Poznaniu. Pierwszy cykl prezentowanych obrazów dotyka tematu świata podwodnego. Nie powinno nas to specjalnie dziwić, gdyż w CV malarki możemy przeczytać o jej fascynacji nurkowaniem popartym profesjonalnymi szkoleniami i prowadzeniem przez okres dwóch lat bazy nurkowej. Jej malarstwo jest wynikiem impulsu. Poza nurkowaniem uwielbia jazdę na nartach
i podróże. Miejsca które widziała, doświadczyła i które wywarły na nią szczególne wrażenie postanawia fizycznie namalować gdyż tylko w ten sposób jest w stanie o nich opowiedzieć. A wydaje jej się, że są tego warte. Stawia wyraźne rozróżnienie między sztuką ilustracji i malarstwa. W malarstwie wykorzystuje elementy rzeczywistości obserwowanej. Przede wszystkim jednak próbuje oddać nastrój i charakter miejsca. Ciekawy i rzadko eksplorowany temat jakim jest podwodny świat w serii obrazów podyplomowych sprawia, że na obrazy te patrzy się jak na zaczarowane miejsca z powieści fantasy, albo jak na projekty scenografii do baśniowych przedstawień teatralnych. Zamiarem autorki tych przedstawień jest przeniesienie oglądającego w sferę odczuwania. Oglądamy zatopione miasta oświetlone przytłumionym światłem przypominające Atlantydę albo patrzymy na statki skrywające tajemnicze historie. Wszystko wydaje się być ponadczasowe. Ta ponadczasowość jest podwójna. Wynika po pierwsze z niczym nieograniczonego działania samego obrazu w czasie i po drugie z tematu jaki został przez malarkę wybrany. Czas pod wodą płynie wolniej.
Autorka jest zafascynowana pracami Williama Turnera i tworzy w myśl zasady budowania obrazu światłem. Światło w jej pracach stanowi czynnik kreacyjny, ale też destrukcyjny. Przez czas malowania obrazów podwodnych w kręgu dociekań Agnieszki był błękit określany przez Kandinskiego kolorem niebiańskim, który daje komfort psychiczny, uspakaja, działa kojąco i skupiająco. Stosując go w obrazach artystka osobiście odczuwała emanację tego koloru. Jego natężenie, temperaturę i aksamitność. Sam proces malowania przebiegał według słów autorki – nieśpiesznie, nienerwowo, niegwałtownie. Wprowadzał równowagę. Powody do malowania obrazów nie zawsze były takie, ale kolor niezmiennie wydawał się być dramatycznie spokojny. Artystka zdaje sobie sprawę z działania psychologicznego koloru i w tych obrazach „podwodnych” to wykorzystuje. Przeżycie według niej uzależnione jest właśnie od koloru i jego odbioru. Kolory niosą tajemniczą moc, a odnalezienie właściwych zestawień, napięć, intensywności, materii to cały czas otwarty scenariusz w dziejącym się ciągle malarstwie. Powoli w pracach artystki do głosu zaczynają dochodzić inne zestawy kolorystyczne, powoli komplikuje się gama zestawień i nasycenia kolorem. Obrazy te to wyjście z wody. Potrzeba innych doświadczeń malarskich. Nowych wyzwań. Jest to etap przejściowy między obrazami podwodnymi i tymi, które miały powstać już niebawem.
Prezentowane tutaj prace pochodzą z dwóch odmiennych cykli. Jeden będący kontynuacją dyplomowego, dotyczy świata podwodnego i ten cykl nosi nazwę „Wyjścia”, natomiast nowy, jest zetknięciem się ze światem, którego doświadcza większość z nas na co dzień. Światem, który autorka nazwała „powietrznym”. Obrazy te pochodzą z cyklu „Wejścia”. Cykl ten powstał po pobycie we Francji. Kolor w pracach Agnieszki dochodzi teraz do głosu ze zdwojoną siłą. Psychologicznego znaczenia nabierają kolory rzadko w malarstwie do tej pory w jej malarstwie obecne. Żółcień daje jej zadowolenie, brąz wprowadza stabilizację, czerwień zaś buduje napięcie. Nie rezygnuje oczywiście z ulubionego wyciszającego błękitu. Patrząc na obrazy z najnowszego cyklu nie sposób nie doszukać się pewnych odniesień do sztuki wielkich surrealistów, a na pewno do Georga de Chirico. W tych obrazach zawieszenie czasu jest wyraźne i wywołuje uczucie osamotnienia i nieuchronności losu. Więcej w nim jednak dynamiki i radości koloru. Drugi cykl jest wypowiedzią na temat wynurzania się z wody na powierzchnię. Jest hymnem na temat światła i koloru tak odmiennych od refleksów, które możemy zaobserwować pod wodą. Tymi dwoma cyklami Agnieszka Sowisło pozwala nam doświadczyć zderzenia dwóch światów; podwodnego i powietrznego. Rozproszona, płynna i zamglona rzeczywistość staje się nagle bardzo wyraźna, intensywna i pełna zgiełku, cytując za słowami autorki obrazów. Te dwa cykle to obserwowanie przejścia, a tym samym różnic dwóch odmiennych rzeczywistości.

Andrzej Zdanowicz