Anastazja Jarodzka

Na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci pojawiło się wiele koncepcji malarskich, w których pole działań artystów wielokrotnie było rozszerzane, eksplorowane przez rozmaite media i sposoby obrazowania, wyłamując się kanonom i tradycji. Zerwanie przynależności definicji malarstwa silnie powiązanego z substancją płótna i farby stało się faktem. Owo zerwanie dało całą gamę nowych możliwości, przekraczania zastanych granic i odkrywania nowych środków formalnych.

Anastazja Jarodzka jest artystką związaną z tradycją malarskiego dziedzictwa, jednak poprzez własne, nacechowane silnym indywidualizmem spojrzenie, dokonuje nieoczywistych wyborów w sposób łączący wiele form i działań w spójną całość. Spośród kilku wątków jej twórczości na szczególne zainteresowanie zasługują te prace, w których wykorzystuje odpadki codzienności, resztki, śmieci, niepotrzebne nikomu przedmioty, które po interwencji zyskują całkowicie nowe znaczenie. Sfotografowane, przeniesione jako cyfrowe byty do komputera, stają się budulcem niezwykle dekoracyjnych układów, przywołujących skojarzenia  z arabeską, tapetą, mandalą, świetlistym witrażem. Przywołań i odniesień może być znacznie więcej, jednak nie wydaje mi się konieczne ich mnożenie. Istotne jest zderzenie brutalizmu użytych przedmiotów i śmieci z urodą wzoru. Pierwszy zachwyt powierzchownego oglądu zmienia się w zaskoczenie, kiedy dostrzegamy detal, moduł z którego powstają prace.

Równie intensywnie działają konstruowane przez Jarodzką pomieszczenia, wypełnione  całkowicie przez jednorodne wzory, rozlewające się poprzez ściany, na całe otoczenie. Moduł powtarzalnego wzoru pochłaniając przestrzeń, zaciera poszczególne przedmioty, stając się rodzajem wizualnego „wirusa” oszukującego percepcję, zalewającego nas nadmiarem odpadów, będących oczywistą konsekwencją codziennego konsumowania.

Postawa Anastazji Jarodzkiej jest dla mnie doskonałym przykładem artystki z jednej strony poszukującej, a z drugiej obejmującej autorefleksją pozycję w jakiej się znalazła, zadającej pytania o istotę  artystycznych działań i własnego w nim miejsca.

Wojciech Pukocz

Ur. w 1992 roku

Wykształcenie
od 2015 – Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, studia doktoranckie
2013 – 2014 – Weissensee Kunsthochschule, Berlin, program Erasmus
2012 – 2013 – Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, program Most
2010 – 2015 – Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, studia na kierunku Malarstwo

Wystawy
2016 – Trash Room, HART hostel&art, Wrocław, grupowa realizacja jednego z pokoi
2016 – Polityka prywatności, Galeria Refektarz, Krotoszyn, wystawa zbiorowa
2015 – Ornament to nie zbrodnia, Galeria MD_S, Wrocław, wystawa dyplomowa
2015 – Praca przymusowa, Galeria MD_S, Wrocław, wystawa zbiorowa
2015 – ISCM WORLD MUSIC DAYS WROCŁAW, Galeria Awangarda BWA Wrocław, wystawa zbiorowa
2014 – Przegląd Sztuki SURVIVAL, Wrocław, wystawa zbiorowa
2014 – CTR+s, Galeria Stolarnia, Wrocław, wystawa zbiorowa
2014 – Taki i Taki, Galeria Sztuki Wozownia, Toruń
2014 – Zaparowywanie, Galeria Skalna, Strzelin, wystawa zbiorowa
2014 – Zrób uśmiech, Sala Wielka Ratusza, Wrocław, wystawa zbiorowa

Nagrody
2014 – Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za Wybitne Osiągnięcia Artystyczne